Het is een voorouderlijke angst, die zijn wortels heeft in de nevelen van de tijd. Die van de vleermuis die aan het haar blijft kleven (vooral van vrouwen die ze lang en los dragen), is in de loop van de tijd een fobie geworden die zo diepgeworteld is dat er geen kans meer is om te ontsnappen. Een echte verschrikking die soms zelfs de meest onverschrokken blokkeert van een wandeling midden in de natuur bij zonsondergang, misschien met hun geliefde. Maar is er echt dit risico? Is het echt een gegronde angst? We kunnen dat deels ja en deels nee zeggen. Over het algemeen stamt het geloof dat vleermuizen aan het haar van vrouwen blijven kleven en om er vanaf te komen je alleen een dikke lok kunt knippen, zelfs in de oudheid toen mensen in eenvoudige hutten woonden en 's avonds verzamelden zich bij het brandende vuur. Op de plafonds van deze hutten was het niet ongebruikelijk dat meerdere vleermuizen neerstreken, sommige met de welpen stevig vastgemaakt aan de vacht van hun moeder. Soms had deze stevige greep echter de neiging om los te laten - bij puppy's! - en vielen de vleermuizen op de grond. Als de babyvleermuizen langs het traject tussen het plafond en de grond een vrouwenhaar tegenkwamen, klampten ze zich zonder al te veel complimenten aan elkaar vast, zeker in de veronderstelling dat het de moeder was.
Ze sloop naar binnen en weigerden uit dat warme nest te gluren. De ongelukkigen leken de nieuwe bezoeker echter niet erg te waarderen en er ontstonden momenten van echte paniek, zo erg zelfs dat het vaak een deel van het haar moest afscheuren. Laten we zeggen dat de vleermuis in het algemeen geen dier is dat mensen aanvalt zonder reden, noch dat hij het haar van vrouwen wil aanvallen, aangezien het een soort is met 'sonar'. Een soort radar die voorkomt dat ze tegen obstakels botsen. En dan, laten we eerlijk zijn, hoeveel van ons gaan gewoonlijk naar station onder vleermuismoeders met veel puppy's aan het haar…?
