Als het gaat om vivisectie, zijn er veel gemoedstoestanden die in gang worden gezet. Vooral wij, die heel veel van dieren houden, kunnen een golf van woede niet bedwingen bij de gedachte aan wat deze term weet op te roepen: het onnodig lijden van onze weerloze vrienden, martelingen, onrecht …
Toch zou de term 'vivisectie' op zich - als we ons beperken tot de oorsprong ervan, die van het Latijn is afgeleid - een praktijk moeten aangeven die de wetenschap officieel erkent. Dat is het 'onderzoeken' van al die biologische processen van dieren die op een lijk niet te identificeren zouden zijn. En tot nu toe zou je daar ook kunnen blijven, aangezien het onderzoek op de een of andere manier moet doorgaan. Maar als we de archaïsche oorsprong van deze praktijk buiten beschouwing laten, kunnen we niet anders dan opmerken dat dergelijke 'onderzoeken' onuitsprekelijk lijden toebrengen aan de arme dieren.
Alleen al de gedachte aan weerloze dieren die levend worden ontleed, doet zelfs de hardste ziel rillen. En in feite is de term 'vivisectie' inmiddels gemeengoed geworden om op een terecht kritische manier de experimenten aan te duiden waaraan dieren worden onderworpen. Het is niet verrassend dat er in de loop der jaren een collectief bewustzijn is ontstaan en - gelukkig - zijn er talloze verenigingen gevormd om te proberen de rechten te beschermen van degenen die niets te zeggen hebben.
Ze mogen het helaas niet hebben. En dan, laten we eerlijk zijn: maar is het vandaag de dag, met de moderne en alternatieve klinische onderzoekssystemen die we hebben, echt nodig om arme levende wezens te onderwerpen aan zulke brute en gratuite martelingen? Wij denken van niet…
